De vijfde dag

Lieve allemaal,

De volgorde van het verhaal vandaag klopt niet helemaal, maar ik ben zo blij met het nieuws dat ik te melden heb, dat ik daarmee begin. In de eerste plaats heb ik Ria om een uur of tien gebeld. Dat kan, want ze heeft telefoon aan bed. Iedereen die haar telefoonnummer wil hebben, kan mij even een mailtje (simondeligt@gmail.com) sturen en dan geef ik het door. Liever niet bellen tijdens bezoekuren, want dat is wat vervelend voor het bezoek. De bezoekuren zijn van 12.00-13.00 uur en van 17.00-20.00 uur. Ze vertelde dat ze zichzelf zittend gedoucht heeft. Een mooie stap, maar dat is nog niet alles. Toen ik om 12.00 uur bij Ria aankwam, vertelde ze met trots dat ze vier rondjes op de gang had gelopen (alles bij elkaar zeker 200 meter) aan de arm van de fysiotherapeut. Die was erg content met het resultaat. Hij heeft aangegeven te verwachten als het zo doorzet, ze aan het eind van de week weer “los” kan lopen. Hij had ook nog gezegd dat ze maar vaak het bed uit moest komen, want een ziekenhuisbed is voor zieke mensen en dus niet voor Ria (grote grijns). Ik was er vanmiddag samen met ma. Er kwamen ook nog twee buurvrouwen (Corry en Jolanda). Dat vond Ria heel leuk en ze hebben lekker zitten keuvelen. Je kan merken dat ze er voor gaat.

Ria heeft ook verschillende e-cards ontvangen die je via de website van het ziekenhuis kunt versturen (zie het verslag van de derde dag). Het is dan wel erg ontroerend om een lieve groet en sterktewens te ontvangen van Nico en Dorien, terwijl Nico zelf aan het vechten is tegen kanker. Dan knakt er toch weer iets en besef je je maar al te goed dat wij nog in onze handen mogen knijpen dat Ria er zo vanaf gekomen is. Nico en Dorien, wij wensen jullie ook heel veel sterkte toe!!!

Toen ik weer naar huis wilde gaan, bemerkte ik dat de wattenstaafjes waar ze om gevraagd had, niet in de tas zaten die ik had meegenomen. Ik zou ze snel even gaan halen in de auto. Bij terugkomst zat de ergotherapeut er. Ergotherapie blijkt gericht te zijn op het weer aanleren van de alledaagse dingen (dat wist ik eerlijk gezegd niet). Wat dat betreft kwam het ook weer heel goed uit dat de wattenstaafjes uit de tas gevallen waren. De therapeute heeft Ria diverse tips gegeven waarmee ze aan de slag kan. Bijvoorbeeld zoveel mogelijk uit bed of op de rand van het bed. Staande wassen/douchen met behulp van de aanwezige beugels. Zoveel mogelijk je linkerhand gebruiken, hetgeen sowieso al lastig is als je rechtshandig bent. Etcetera. Ze kreeg ook een paar oefeningen. Best vermakelijk om een volwassen vrouw te zien spelen met een paar kegeltjes. Toch gaat het haar al vrij goed af. En aangezien Ria een vechter is, weet ik zeker dat ze veel gaat oefenen om te laten zien hoe goed het gaat. Iets later dan gebruikelijk ging ik weer naar huis. Ik merkte dat het afscheid nemen haar zwaar viel. Dat is ook wel logisch als je de hele dag een beetje rondhangt. Ze wil zo graag naar huis.

Verder heb ik vandaag mijn leidinggevende gesproken over hoe we het de komende periode gaan doen. Er is zorgverlof aangevraagd dat ik zelf verder kan invullen. We hebben afgesproken dat ik voorlopig zelf even bepaal hoeveel en wanneer ik werk. De resterende uren vul ik dan aan met zorgverlof. Ludwig, bedankt voor het regelen hiervan. Ik zal zoveel mogelijk vanuit huis werken. Gelukkig kan dat voor een groot gedeelte van het werk dat ik doe. Ik mis dan uiteraard wel mijn collega’s. De overweldigende hoeveelheid reacties is de vorm van mail, sms en berichtjes op de site, doen mij en Ria erg goed. Ik wil jullie daar ook allemaal hartelijk voor bedanken. Om voorlopig mijn agenda wel even in eigen hand te hebben, heb ik hem de hele dag dichtgezet. Voor een afspraak moet je maar even een belletje doen of een mailtje sturen. En ik hoop van de week toch ook al wel een keertje naar Odijk te komen.

’s Avonds zijn de buurtjes (Wil, Geralde en Wilma) als eerste bij Ria. Wilma wilde Ria graag zien. Ze was er bij toen de ambulancebroeders met haar bezig waren en wilde graag zelf zien hoe het nu gaat. Ze is erg blij om te zien hoe het nu met Ria gaat. Karin (van Michael) was er ook en ineens stond Frank uit Duitsland op de kamer. Geweldig zo’n vriend. Rijdt even vele honderden kilometers om, om even bij ons langs te komen. Ik raakte er gewoon ontroerd van. Hij had naast een mooie bos bloemen ook nog eens twee hele leuke kado’s meegenomen. Een theelichtje met daarop een hele mooie tekst: “Vrienden zijn net als sterren. Soms zie je ze en soms niet, maar ze zijn er altijd.” Het tweede wat hij meegenomen had was een anker met daaraan een ketting (zie foto). Eén van de schakels van de ketting was bijna doorgeknipt. Ria symboliseerde het uiteinde van de ketting en ons gezin het anker. Ondanks dat het kritiek is geweest blijven we met elkaar verbonden. Daarnaast is het anker ook het teken van hoop. De hoop dat het uiteindelijk goed mag komen. Daar komt voor ons bij dat het anker als teken van ons geloof een punt is waarmee we verbonden blijven. Kortom een heel mooi symbolisch kado dat een ere plaats zal krijgen in ons huis/tuin zodat we deze gebeurtenis nooit meer zullen vergeten.

Tot slot kwamen de vader en moeder van Ria met de meiden. En uiteraard moest Ria laten zien hoe goed ze de kegels inmiddels kan omdraaien en opstapelen. Wat ik persoonlijk minder vind, is dat Ria, net op het moment dat ik met Frank naar zijn auto loopt als hij weer weggaat, besluit lopend naar het toilet te gaan. Dat heb ik dus weer mooi gemist, terwijl de rest er wel getuige van was. Maar mijn tijd komt nog wel. Daar heb ik het volste vertrouwen in.

Al met al mogen we vandaag weer in dankbaarheid terugkijken op een dag vol mooie momenten. En dat doen we dan ook zeker!

Simon, Ria en de kids