Therapie: Handentest ergotherapie en wandelen

Sinds mijn vorige bericht is er weer veel gebeurd. Het belangrijkste… Ria heeft ook thuis gefietst. Vrijdag was de eerste keer. Het ging niet helemaal goed. Waarschijnlijk stond het zadel van de fiets toch nog iets te hoog, want bij het opstappen verloor Ria haar evenwicht en daar lag ze. Natuurlijk liet ze zich door deze domper niet uit de weg slaan en stapte ze toch weer op om naar de trombosedienst te fietsen. En dat ging verder goed. Toch besloten we het zadel nog wat lager te gaan zetten. Dat hebben we zaterdag gedaan. Ondanks dat het maar een paar centimeter was, ging vooral het op- en afstappen een stuk beter. Voorlopig laten we het dus maar zo laag staan.

Zaterdag zijn we twee keer op en neer naar het korfbalveld gefietst. ’s Ochtends om naar een wedstrijd van de C6 te kijken. Ze konden kampioen worden als ze zouden winnen. Helaas bleef het gelijkspel en dus moet komende zaterdag de beslissing vallen. ’s Middags gingen we weer naar het korfbalveld, maar nu voor het schoolkorfbal. Daniëlle was door met team Patrimonium 11 (klas 5). Helaas verloren ze de eerste wedstrijd van het team dat uiteindelijk kampioen is geworden. De wedstrijd om de 3e plek wonnen ze uiteindelijk na het nemen van strafworpen. Uiteindelijk zijn ze dus 3e geworden van de twaalf teams van de 5e klassers. Een mooie prestatie.

Zondag zijn we naar de kerk gefietst en dat leverde uiteraard ook weer de nodige bewondering op. Verder hebben we zondag niet zoveel gedaan. ’s Middag lekker een beetje TV kijken en uitrusten van alle drukte en ’s avonds lekker op tijd naar bed.

Vanochtend stond weer therapie op het programma. Ria besloot dat het tijd was om eens zonder rollator naar het zkh te gaan en zo gezegd zo gedaan. Eerst een half uur ergothearpie. Ria heeft een handentest afgelegd. Ze moest allerlei oefeningen doen met links (zie foto’s). De snelheid werd gemeten met een stopwatch. Op basis van de snelheid bepalen ze hoe goed het gaat. Met uitzondering van het overschenken van water uit de ene beker in de andere had Ria overal de hoogste score. En dat ze dat niet had met het overschenken kwam omdat ze het voorzichtig deed om niet te morsen. En ja, beter iets minder snel uitgevoerd maar netjes, dan te gehaast met morsen. Een volgende keer gaan ze testen doen met Ria’s linker been. Na de ergotherapie volgde de fysiotherapie. Op het programma stond wandelen zonder rollator. Eerst wat door de oefentuin; trapjes, hellinkjes, grind, oneffenheden en dergelijke. Vervolgens wilde de fysio een rondje om het zkh lopen. Dat ging eigenlijk zo goed dat ze bij de hoofdingang aangekomen besloot dat we nog wel een stukje verder konden lopen. Vlak bij de ingang van het ziekenhuisterrein stonden we voor de keus omkeren en via de hoofdingang terug of buitenom. Omdat we dachten dat het weinig uit zou maken, kozen we voor de laatste optie. Het was tenslotte lekker weer. Dat viel toch wel even tegen, want buitenom lopen betekende een flinke lus extra. We konden namelijk niet gewoon langs het hek op. Al met al kwamen we op een rondje van 1,75 km zoals je op de foto kunt zien. Voor geïnteresseerden, ik maak hiervoor gebruik van www.afstandmeten.nl. Erg handige website als je wilt weten hoe ver je hebt gelopen, gefietst, gereden, gezwommen en wat al niet meer zij.

En zelfs na deze inspanning was Ria haar energie vandaag nog niet op. ’s Middags is ze namelijk weer naar school geweest om te helpen. Dat kwam goed uit, want er was genoeg te doen zoals toetsen nakijken en helpen met het knutselen voor de Vaderdagwerkjes. Verder is er ook heel wat afgeknuffeld, want de kinderen vonden het toch wel erg leuk dat juf Ria er weer was. Volgende week en de week erop hebben de kinderen van de onderbouw vrij, maar daarna gaat Ria zeker weer af en toe naar school om te helpen.

Ja, wij mogen echt heel erg dankbaar zijn om hoe het allemaal loopt. Dat is toch wel anders dan bij Nico en Dorien waar ik vanavond ben geweest. Het gevecht tegen kanker is toch wel van een heel andere orde. Waar wij al weer plannen maken voor de zomervakantie over zeven weken, leven zij van dag tot dag. Het enige dat wij kunnen doen is bidden dat de medicijnen hun werk mogen doen. Nico en Dorien, wij wensen jullie alle sterkte toe. Keep the faith!

Simon, Ria en de kids