BEDANKT!!!

Lieve allemaal,

Het is vandaag een heugelijke dag. Niet alleen omdat ik jarig ben, maar omdat dit als het goed is ook het laatste bericht is wat ik ga toevoegen aan dit reisverslag. Er is de afgelopen weken dan ook best wel weer het een en ander gebeurd.

Na alle vakanties heeft Ria de ergotherapie weer opgepakt. Eerste weer één keer per week. Het was op zich wel “gezellig”, maar om te zeggen dat het echt zoden aan de dijk zet … Nee, het stadium van grote stappen maken ligt wat dat betreft echt achter ons. En nu klinkt het wellicht of Ria er niets aan had, maar dat is zeker niet zo. Het is vooral erg belangrijk geweest bij de bewustwording van wat kun je hebben? Waar ligt de grens? Bij iemand op visite gaan is erg gezellig, maar kan dusdanig veel van je vergen dat je twee dagen nodig hebt om bij te komen. Dus moet je plannen. En dat is lastig, want vaak is het ook zo gezellig en leuk. Ik heb dan ook af en toe wel het gevoel dat ik de boeman ben als ik zeg dat het op een gegeven moment genoeg is geweest en dat we naar huis gaan. Maar gelukkig beseft Ria ook dat ik dat voor haar doen. Maar moeilijk blijft het wel en dat zal ook zeker nog wel even zo zijn. Om een lang verhaal kort te maken, afgelopen donderdag 20 september is Ria weer “geëvalueerd”zoals dat heet. De vrijdag ervoor hadden we daarom een gesprek met de revalidatie-arts. Hij was weer verbaasd hoe snel Ria hersteld is. Hij kon zich nog goed herinneren dat hij de dag na de CVA bij Ria aan bed was geweest en dat het voor hem vast stond dat het een zware en langdurige interne revalidatie zou gaan worden. Uiteindelijk is het allemaal heel anders gelopen. Wonderbaarlijk! Hij gaf aan dat hij dit hooguit een paar keer per jaar meemaakt. Reden dus om extra dankbaar te zijn. Al met al stonden we na vijf minuten al weer buiten omdat het hem allemaal duidelijk was. Hij wil Ria alleen over een maand of drie nog een keer terug zien. Gewoon voor de zekerheid.

Verder had ik de vorige keer geschreven dat de cardioversie mislukt was. We zijn in de tussentijd ook weer bij de cardioloog geweest. Hij gaat Ria doorverwijzen naar Nieuwegein. Het idee is de cellen bij het hart die het ritme lopen te verstieren te isoleren. Dat doen ze door om die cellen heen een soort barrière op te werpen door er een cirkel om heen “te branden”. Klinkt allemaal heel heftig en dat is het natuurlijk ook wel, maar wat we er over gelezen hebben is het slechts een kleine ingreep die heel vaak wordt uitgevoerd. We hebben van een aantal mensen al een reactie gehad dat zij ook mensen kennen die het gehad hebben en die er erg van op geknapt zijn. We zullen wel zien wat het precies gaat worden. Voorlopig moeten we eerst wachten op een oproep voor een intakegesprek. Daarna weten we meer.

Ria is inmiddels ook weer met stage begonnen. Ze loopt nu mee met groep 2. Vierdagdelen per week en dat gaat goed. Vrijdags is ze wel moe, maar wie niet. De vermoeidheid is sowieso het lastigst. Ria gaat regelmatig naar bed om te rusten. En als je van nature vol energie zit, is dat lastig. Lastig en soms ook moeilijk te accepteren en daar kun je verdrietig van worden. Echter kunnen we ons dan weer optrekken aan wat Ria allemaal al wel weer kan. En op zo’n korte termijn. Binnenkort gaan we het in ieder geval lekker vieren door met z’n tweeën een paar daagjes weg te gaan naar een hotelletje. Lekker eten. Lekker niks doen. Heerlijk. We hebben ook al weer een paar bonnen liggen voor de sauna, want de cardioloog heeft gezegd dat dat ook geen probleem is. Net al vliegen overigens. Dat mag ook gewoon. Dus dat reisje naar Egypte gaat er uiteindelijk ook wel van komen.

Al met al overheerst dus de dankbaarheid hoe het allemaal heeft mogen lopen. Ria en ik willen ook iedereen die met ons heeft meegeleefd en die dat nog steeds doen, hartelijk bedanken. Jullie waren de handen die mij en ons gedragen hebben. BEDANKT!!!

Simon, Ria en de meiden