De eerste week

Lieve mensen,

Het is vandaag een week geleden dat Ria werd getroffen door een herseninfarct. En ik heb vandaag heel goed nieuws. Ik hoorde vandaag tegen de middag dat Ria van het weekend met verlof mag. Omdat ik vandaag voor het eerst een dag naar het werk in Odijk was, was ik er niet bij toen het goede nieuws werd meegedeeld. Op zich maakt dat het nieuws niet minder mooi. Van zaterdag tot maandag mag ze lekker thuis verblijven. Dat had ik een week geleden echt niet durven hopen. Morgen moet ik even met de verpleging afstemmen wat er precies allemaal geregeld moet worden. Maar wat een prachtig bericht!!! Kan ze toch nog mee uit eten met de buurtjes. Want dat zag ze ook al bijna aan zich voorbij gaan.

Al met al heel wat anders dat het dipje dat ik gisterenavond had. Ik heb een mailtje gestuurd naar de opleiding van Ria om die (tijdelijk) stop te zetten. Ook heb ik de twee examens geannuleerd die waren gepland voor volgende week en de tweede week van mei. Ze was zo lekker bezig met haar opleiding tot Onderwijsassistent en het is nog maar de vraag of ze het straks weer kan oppakken. De tijd zal het leren. Of het zo heeft moeten zijn, kreeg ik vrijwel gelijktijdig een heel warm mailtje van een oud-collega met daarin ook nog eens een zelf gemaakt gedicht:

Wat jij zo jij maakt is zo mooi en uniek,
dat al zou alles om je heen veranderen,
die essentie blijft identiek.
Jij met alle liefde waar een ieder van geniet,
dat al zou alles bij jou veranderen,
je in essentie geen verschil ziet.

Peter bedankt en zodra Ria weer helemaal thuis is gaan we lekker BBQ’n.

Vanochtend kreeg Ria ook nog een hele leuke verrassing. Ze werd gebeld door de klas (Patrimonium 3B) waar ze stage loopt voor haar opleiding. De kinderen zongen uit volle borst het mooie lied: De Here zegent jou (Opwekking voor kinderen 185). Ze was daar heel blij mee. ’s Middags bleek trouwens dat de telefoon die ze aan bed heeft redelijk gevoelig is, want ze was niet te bereiken. Het blijkt dat je de telefoon na een gesprek zelf weer “uit” moet zetten. Maakt niet uit, nu weet Ria het en kan ze er dus rekening mee houden. Alleen wel een beetje vervelend voor iedereen die haar vandaag heeft geprobeerd te bellen.

Vanavond was het ook weer gezellig druk: eerste Ina, Celia, Jan, Chantal, Reno en haar petekind Jade (zie foto) en later Hans, Sandra, Bjorn, Nils en Rien en Gerda Meijer (vader en moeder van Hans). En uiteraard waren de meiden en pa en ma van de Blaak er ook. In tegenstelling tot de afgelopen dagen, hield ze het beter uit. Toen ik weg ging zei ze ook dat ze nog even de krant ging lezen die we mee hadden genomen. Dat is op zich ook al weer een goed teken.

Gisteren schreef ik trouwens dat het bord achter haar bed al helemaal vol hangt. En ook vandaag heeft ze weer de nodige kaarten ontvangen. Eén daarvan was wel erg bijzonder. Een collega gaf mij ’s morgens een kaartje mee van circa vijf bij vijf centimeter. Daar zou ik vast nog wel een plekje voor hebben zei ze erbij HAHAHAHA. Dat klopt zeker. Omdat niet alle kaarten zo klein waren, heb ik alles wat ingeschikt. Het bord hangt nu echt helemaal vol (zie foto) en dus moeten de volgende kaarten toch dubbel opgehangen worden. Het is trouwens wel te hopen dat ze maandag op dezelfde plek komt te liggen, anders moet ik alle kaarten er nog vanaf halen HAHAHAHA. En als je je dan bedenkt dat Ria ook nog een map heeft met daarin alle eCard, tekeningen en de kaart van de klas van Daniëlle met daarop ook alle namen van de kinderen. Overweldigend!

Het klinkt mogelijk wat afgezaagd, maar ik kan niet anders zeggen dan dat het wederom een dag was om met heel veel dankbaarheid op terug te kijken en dat doen we dan ook zeker.

Simon, Ria en de kids