De reis gaat verder

Lieve allemaal,

Het is inmiddels al weer vier dagen geleden dat Ria naar huis kwam. Wat waren we blij en wat zijn we dat nog steeds! Iedere dag genieten we weer intens van wat tweeënhalve week geleden nog zo gewoon was. Het hele gebeuren is wat dat betreft ook weel even een synchronisatiemoment. Alles wordt ineens weer even heel relatief. Als je het goed bekijkt is het eigenlijk vreemd dat dat blijkbaar af en toe nodig is.

Er zijn twee dingen waar we het de afgelopen dagen vaak over hebben gehad. Ten eerste dat we ons blijven verbazen dat het allemaal weer zo relatief snel zo goed gaat. Hoe vaak we al niet tegen elkaar hebben gezegd: “Dit hadden we vorige week niet durven dromen.” Aan de andere kant denken we er ook aan dat we anders nu lekker in Egypte hadden gezeten. Gelukkig is het weer hier ook prachtig en kunnen we lekker buiten in het zonnetje zitten. Ook is het frappant hoe dicht vreugde (de verbazing over hoe goed het gaat) en verdriet (het niet naar Egypte kunnen) bij elkaar liggen. Het is overigens de vreugde die er met kop en schouders bovenuit steekt. Want lekker op vakantie gaan, dat komt wel weer. En je moet er bovendien niet aan denken hoe het was afgelopen als het in Egypte zou zijn gebeurd. Wat dat betreft hebben we onze zinnen nu gezet op Zeeland. Hopelijk kan en mag Ria dan weer fietsen, want dat doen we graag. En zo niet, dan kan en mag ze wellicht wel op een tandem zitten en dan huren we die gewoon. Fietsen is dan ook iets dat hoog op het verlanglijstje van Ria staat, want dan ben je ook gelijk weer een stuk flexibeler.

Al met al kunnen we zeker wel stellen dat de afgelopen dagen goed bevallen zijn. Iets dat Ria zeker niet kwijt is, is haar eigenwijsheid Want ondanks dat ik had gezegd dat we donderdag samen macaroni zouden maken, was het eten al klaar toen ik thuis kwam. Lekker als vanouds. Vrijdag kwam de trombose dienst. Die zouden eerst op donderdag komen, maar er was ergens iets mis gegaan in de communicatie. De aardige mevrouw die Ria kwam prikken heeft ook een en ander uitgelegd. ’s Avonds zijn we met de(o)pa’s en (o)ma’s wezen wokken. Dat had ik Ria beloofd toen ze net in het zkh lag. Als ze eruit kwam, zouden we dat gaan doen. Het was heerlijk, alleen eigenlijk weer een beetje te veel. Je kan ook merken dat het allemaal vermoeiend is voor Ria. Want ’s avonds is ze gewoon moe. Tussendoor neemt Ria echter goed haar rust. Vooral op de bank, maar ’s middags ook altijd minimaal een uurtje op bed. En dat ze daarvoor naar boven moet is geen punt, want ook het traplopen gaat haar zeer goed af.

Vorige weekend zeiden we nog tegen elkaar dat we hoopten dat Ria met Koninginnedag (gisteren dus) thuis zou zijn. Ze wilde zo graag gaan kijken bij school als de kinderen naar de markt zouden gaan om te zingen. En zo gingen we gisteren ochtend om 9.00 uur richting school om te kijken. Dat was heel leuk voor Ria om de kinderen weer te zien en ook de kinderen (en ouders) vonden het fijn. Toen de stoet richting de markt vertrok, zijn Ria en ik weer even naar huis gegaan. Tegen tienen gingen we weer richting school om de kinderen op te wachten. Lekker in het zonnetje zitten bij Tamminga met wat te drinken erbij (nee, deze keer geen ijs hahaha). Het was heerlijk om al die blije gezichten van de kinderen te zien als ze ‘juf Ria’ zagen. Na afloop verschillende ouders en kinderen gesproken. Vervolgens zijn we op ons gemak richting het Bruïneplein gewandeld naar de vrijmarkt. Het was er gezellig druk en uiteraard kwamen we daar ook weer de nodige mensen tegen. Tegen 13.00 uur gingen we weer terug naar huis. Halverwege werd Ria zo moe en is ze neergeploft bij Gini. Ik ben naar huis gegaan om haar met de auto op te komen halen. Thuis is ze lekker op de bank gaan liggen. Achteraf gezien was het toch wel wat veel van het goede. Maar ja, dat is ook iets dat je gaande weg moet ervaren. ’s Avonds bereikte ons het verdrietige bericht dat Piet Binsbergen toch wel erg plotseling is overleden. Piet was de man van Joke. Joke is een paar keer in het zkh bij Ria op bezoek geweest als ze naar haar man ging die ook in het zkh lag. Joke, heel veel sterkte toegewenst!

Vandaag zijn we weer fijn naar de kerk geweest. Tot onze verrassing kreeg Ria deze zondag de bloemen aangeboden namens de gemeente, waarvoor dank! Uiteraard was ook dit weer de belangstelling groot. Iedereen is blij dat het zo goed gaat en dat doet ons ook weer heel goed. Toen Ria Ellen zag staan, wilde ze daar ook nog even naar toe. Ze moest nog even doorgeven dat ze nog een lied moest regelen voor de kinderen van de kindernevendienst in verband met het komende gemeenteweekend 14/15 mei. Het was grappig om de reactie van Ellen te zien. Ze was verbaasd dat Ria daar aan dacht. Ja, zeker van voor het gebeuren kan Ria zich alles nog haarfijn herinneren. De gebeurtenis zelf is ze kwijt en ook kun je merken dat ze nu af en toe iets vergeet. Of dan lijkt ze wat afwezig als je tegen haar praat. Tijdsbesef is ook nog lastig, net als bijvoorbeeld hoofdrekenen. Sommen maken vanaf een blaadje gaat prima, maar uit het hoofd niet. Dat zal uiteindelijk ook wel weer komen. Het is allemaal tenslotte ook pas 17 dagen geleden gebeurd.

Nadat Ria ’s middags gerust had, zijn Ria, Daniëlle en ik nog even naar de Blauwe Kamer tussen Rhenen en Wageningen geweest. Eerst wat gedronken in het restaurant en daarna nog even een klein stukje gewandeld om van het mooie uitzicht te genieten (zie foto’s). Thuis hebben we heerlijk lasagne gegeten met voor Ria en de meiden aardbeien van tante Karin als toetje (zie foto’s). Heerlijk! Na het eten is Ria weer even lekker op de bank gaan liggen en gaan vanavond weer op tijd naar bed. Nu maar hopen dat we snel te horen krijgen wanneer het intake gesprek is en wanneer de revalidatie start. Tot die tijd genieten we in ieder geval met volle teugen van het feit dat Ria lekker weer thuis is.

Simon, Ria en de kids