Eén jaar later

Lieve allemaal,

Het is vandaag op de kop af een jaar geleden dat Ria een herseninfarct kreeg. En jullie zullen begrijpen dat Ria en ik het daar de afgelopen dagen regelmatig over hebben gehad. Het is een intensief jaar geweest. Een jaar met hoogtepunten op momenten dat het goed ging. Zoals Pasen vorig jaar. Wat waren we blij dat Ria dat weekend naar huis mocht. En vooral dat ze er bij kon zijn in de kerk. Maar er waren ook dieptepunten. Als het weer eens niet zo snel ging als Ria eigenlijk zou willen. En dan natuurlijk dat Ria toch aan haar hart geopereerd moest worden. En wat te denken van de terugval eind februari. Ben je net weer begonnen met de revalidatie na de hartoperatie en dan gebeurt zoiets. Dat zijn de momenten waarop het enorm moeilijk was, zowel voor Ria als ook voor mij. Maar gelukkig ligt ook deze afgrond al weer anderhalve maand achter ons.

Het gaat nu gelukkig weer stapje voor stapje vooruit. Dinsdag heeft Ria haar laatste revalidatiesessie. Daarna mag Ria zelf weer aan de slag met fitnessen om haar conditie op pijl te krijgen. In het ziekenhuis hebben ze aangegeven dat het nog wel een jaar kan duren Ria heeft dan de tijd aan zichzelf en hoeft dan niet meer zo vroeg naar Ede (de revalidatie begint namelijk om 8.00 uur 's morgens). We hebben ook weer een paar bezoekjes aan de sauna gepland. Heerlijk ontspannen. En voor je er erg in hebt is het weer zomervakantie en gaan we lekker naar Zeeland.

Ja, het was een bewogen jaar. Ondanks alles ben ik er van overtuigd dat we sterker zullen uitkomen dan dat we erin gingen. Je leert de kleine dingen weer waarderen. En natuurlijk is niet alles koek en ei, maar het schept toch een band. En natuurlijk hadden we liever gezien dat alles anders was gelopen. Maar het is nu eenmaal even niet anders. We moeten er mee leren leven. En ondanks dat we al een jaar onderweg zijn, blijft dat soms lastig en is het moeilijk om te accepteren. Maar we gaan door. En dat komt mede door jullie steun. Jullie allemaal zijn de handen die ons hebben gedragen toen we dat zelf niet meer konden. Al jullie lieve berichtjes, de kaarten van vrienden, familie, mensen uit de kerk en natuurlijk de kinderen van de kindernevendienst en van de school waar Ria stage loopt. Het heeft ons er doorheen gesleept. Maar bovenal zijn we onze Hemelse Vader dankbaar. Dankzij Hem is Ria nog bij ons. Daar zijn wij van overtuigd. Hij heeft Ria de vechtlust gegeven om vol te houden (en noch steeds). En dan moet ik weer denken aan het kaartje dat ik van iemand uit de kerk kreeg tijdens onze belijdenis. Het is het beeld van iemand die op het strand loopt. Als hij achterom kijkt ziet hij slechts één paar voetsporen. Hij vraag aan God waar hij was toen hij het moeilijk had. Waarop God antwoordt "Wat je ziet zijn Mijn voetstappen toen ik je droeg." Zo hebben wij het ook vaak ervaren.

Wij willen hierbij deze reis dan ook met dankbaarheid afsluiten. Bedankt allemaal voor jullie steun. Dank, dank, dank!!!

Liefs,

Simon, Ria en de meiden.