De eerste dag

Het gaat ineens allemaal heel snel. Ria haar been glijdt iedere keer van de bank. Ik ga kijken. Zie een scheefhangende mondhoek. En dan ... dan staat de wereld stil en op zijn kop tegelijk. 1-1-2 bellen. Mobiel netwerk bezet. Dan maar vast. Ria vraagt wat er aan de hand is. (gelukkig, ze kan nog praten denk ik bij mijzelf) Ik zeg dat ze zich geen zorgen hoeft te maken en dat de dokter eraan komt. Ik zeg tegen Daantje (9), die tussen de middag thuis is om te eten, dat ze maar even naar de buurvrouw moet gaan. Daar wordt ze fantastisch goed opgevangen.

Ondertussen komt de ambulance. Die is er voor mijn gevoel binnen vijf minuten (heel snel in ieder geval). En dan gaat het hele circus van start. Met bloedspoed naar het ziekenhuis. Gelukkig is dat ook maar een kilometer of acht verderop in Ede. Eerste onderzoek op de eerste hulp. Naar de CT-scan. En vervolgens naar afdeling Neurologie. Daar starten ze vrijwel direct met bloed verdunnende medicijnen. Deze moeten de verstopping in de hersenen oplossen. Pa en ma van de Blaak zijn er ook heel snel. Zij gaan later naar Veenendaal om de meiden op te vangen. Tussen door komt Bea langs en er worden wat grapjes gemaakt over en weer. Hoewel Ria heel onrustig is, is ze wel bij. Soms is ze nog een beetje in de war, maar communiceren gaat goed. Om een uur of half zes zijn de eerste tekenen van herstel zichtbaar. Ze kan haar been en arm weer bewegen. Wat een opluchting. De medicijnen slaan in ieder geval aan. Daantje komt met opa naar mama en ook pa en ma de Ligt komen langs.

Om een uur of half negen ga ik bij Jan en Bea de sleutel ophalen van de auto van mijn schoonouders en rij ik naar huis. Alles is zo onwerkelijk. Ik begin gelijk maar in de mail te klimmen om iedereen zo goed mogelijk te informeren. De eerste reacties volgen snel. Het is hartverwarmend om jullie aller betrokkenheid te ervaren. Eén wil ik jullie niet onthouden. Een collage schreef: "De wereld op zijn kop, betekent dat je het zelf niet meer kunt dragen, maar dat je jezelf moet laten dragen. Gelukkig weet ik dat je dat ook kan. Dan is het gebed geen laatste redmiddel, maar intiem moment om van hart tot hart met God te spreken. En voordat je vraagt, weet Hij al wat jullie nodig hebben..." Dit is waar Ria en ik heilig van overtuigd zijn. Ik dank God dat het zo heeft moeten zijn dat ik thuis was toen het gebeurde.

Bedankt voor al jullie meeleven, betrokkenheid en gebeden.

Simon