Revalidatie gestart

Lieve allemaal,

Waar blijft de tijd?!? Het is al weer bijna vier weken geleden dat ik een berichtje op de site heb gezet. Er is inmiddels dan ook weer heel wat gebeurt in de tussentijd. Leuke en minder leuke dingen. Laat ik met het eerste beginnen. Ria is vorige week donderdag (16 februari) gestart met de revalidatie in het ziekenhuis (zie foto). Ria was blij weer eens wat te mogen doen. Alleen maar uitrusten en een beetje wandelen ben je op een gegeven moment ook wel zat. Ria heeft wel geweten dat ze wat heeft gedaan, want ze heeft een beste spierpijn gehad hahaha. Voorafgaande aan de revalidatie heeft Ria op 8 februari eerst de fietstest gehad. Dat was feitelijk de eerste keer dat het hart weer een beetje werd belast. Op de monitor zag ze dat het hart “op hol sloeg”. Ria merkte er zelf niets van. Toch was het een reden om Ria even langs de cardioloog te sturen. We konden daar een dag later terecht. De cardioloog gaf aan dat het een normale reactie was geweest. Niets ernstigs en omdat Ria er zelf ook niets van had gemerkt, zeker geen reden tot paniek.

Na de eerste revalidatiesessie is Ria gaan trakteren in haar klas. Ik had de avond ervoor een mand vol muffins gebakken. De kinderen waren dolenthousiast dat juf Ria langs kwam en ze hebben heerlijk gesmuld van de muffins. En natuurlijk moest juf Ria bij iedereen even langs en moest ze ook een verhaaltje voorlezen. Voldaan (en ook een beetje) moe kwam Ria aan het eind van de ochtend weer terug. Ze kan eigenlijk niet wachten om weer te gaan beginnen. We gaan het deze keer echter wel anders aanpakken dan de vorige keer. Rustig aan beginnen met één dag in de week en daarna zien we wel hoe we het verder opbouwen.

Tot zover alleen maar leuke dingen. Goed anderhalve week kreeg Ria echter last van duizelingen. Op willekeurige momenten werd Ria duizelig. En dat is uiteraard niet fijn. Zeker niet omdat het de weken ervoor juist allemaal zo goed ging. Omdat het niet weg ging toch maar een afspraak gemaakt bij de huisarts. Dat was vorige week vrijdag. De duizelingen waren op zich al wel wat minder geworden. De huisarts heeft een aantal testen gedaan en die waren goed. Het hartritme was goed, net als de bloeddruk en de zuurstofverzadiging in het bloed. Omdat Ria echter de laatste dagen wat vocht vast hield, toch een aantal bloedonderzoeken laten doen voor de zekerheid.

Vrijdagmiddag gingen we vervolgens richting het Vennebos in Hapert. Ria zit daar de hele week met de meiden, haar vader en moeder en Gert. Zelf ben ik alleen het weekend geweest. Vrijdag en zaterdag ging het op zich nog wel, maar zondag werd Ria bij wat inspanning steeds kortademiger. Op een gegeven moment was zelfs de gang naar de WC een hele inspanning. Dat is natuurlijk erg vervelend en voor Ria ook beangstigend. Je hebt geen flauw idee waar het vandaan komt. Daar kwam nog bij dat Ria nauwelijks kon slapen. De bedden liggen ten opzichte van thuis dusdanig belabberd, dat het gewoon niet lukte. Al met al baal je er enorm van, want het ging juist zo goed. De eerste revalidatiesessie ging prima. Waarom gebeurt het dan toch vraag je je al snel af. Toen ik ‘s maandags Ria belde om te horen hoe ze de nacht was doorgekomen, was de reactie niet waar ik op hoopte. Ze was uitgeweken naar de bank in de woonkamer maar had alles bij elkaar slechts een uurtje of zo geslapen. Daar kwam nog bij dat ze ook nog een paar keer had overgegeven. Waarschijnlijk is Ria tegen een griep aangelopen. Maar ja, met haar conditie (of beter gezegd het ontbreken daarvan) is dat ook niet zo raar. Hoe voorzichtig je ook bent, het kan zomaar gebeuren. En het lichaam zelf kan er nog geen weerstand tegen bieden. Toen Ria gisteren naar de huisarts belde voor de uitslag van het bloedonderzoek, werd ook aangegeven dat het momenteel weer erg heerst. Een lichtpuntje was overigens dat de uitslagen van het bloedonderzoek goed waren. Ook daarbij geen reden tot ongerustheid. Eén waarde was dusdanig dat Ria wel weer aan de plastabletten moet. Hopelijk geeft dat ook weer wat extra lucht. Want in het ziekenhuis hadden ze ook al aangegeven dat vocht vasthouden en kortademigheid hand in hand opgaan.

Al met al is het wel jammer dat Ria nu een dip heeft. Ria had zich enorm verheugd op een weekje er tussenuit. Dat valt nu wel in het water. Zelf vind ik het vervelend dat ik nu hier thuis zit en zij daar. En het is helemaal niet dat ik mij ongerust hoef te maken dat ze alles zelf moet doen. Sterker nog, zeker ’s nachts kan ze waarschijnlijker beter daar zijn dan thuis. Als ik slaap, lig ik in een soort coma. En ondanks dat ik al heel vaak heb aangegeven dat Ria mij moet wakker maken als er iets is, doet ze dat toch niet. Omdat de moeder van Ria af en toe wel eens wakker wordt ’s nachts, gaat zij af en toe even bij Ria kijken. Even een praatje of een beker warme melk maken. Het enige dat ze mist is haar eigen bed. Voor Daantje is het wel sneu dat ze nu nog niet bij mama op de kamer ligt, want Ria slaapt (of beter gezegd ligt) op de bank. In plaats daarvan ligt ze nu bij opa en oma op de kamer. En dat is natuurlijk ook wel leuk. Sowieso vermaken de meiden zich wel. Af en toe zwemmen en er worden veel spelletjes gespeeld. De vakantie valt dus gelukkig niet helemaal in het water. Laten we maar hopen dat het de komende dagen weer wat beter mag gaan.

Tot zo ver deze update maar weer en tot de volgende update.

Ria, Simon en de meiden