Cardioversie

Lieve allemaal,

Helaas, ik had graag positiever nieuws gebracht maar dat zit er vandaag niet in. Vanochtend ben ik weer met Ria naar het ziekenhuis geweest. Ze heeft uiteindelijk een cardioversie gehad. Daarbij krijgt het hart een gecontroleerde stroomstoot met als doel het weer regelmatig te laten kloppen. Op zich is dat wel goed gegaan. Het hart klopt nu weer regelmatig en Ria voelde zich erna gelijk al weer een stuk lekkerder. Even een update van de afgelopen dagen.

Vrijdag (25/2) kwamen Ria en de rest terug van een week vakantie. Zoals ik de vorige kaar al schreef, viel het niet mee. Ria was benauwd en kon ’s nachts nauwelijks slapen. We hadden er een lichte hoop op dat dat ook aan de bedden zou liggen. Dat had er ook alle schijn van, want eenmaal thuis heeft Ria de hele vrijdagmiddag geslapen. Ik heb haar aan het eind van de middag wakker gemaakt om te voorkomen dat Ria ’s avonds over haar slaap heen zou zijn. Hoewel we vol vertrouwen de nacht tegemoet gingen, viel het toch vies tegen. Ria is vaak wakker geweest. Tegen de ochtend viel ze wel in slaap, maar het was niet om over naar huis te schrijven.

Gisteren (26/2) ging het op zich iets beter dachten we. De benauwdheid was weliswaar niet weg en de kleinste inspanning was nog steeds te veel. Maar de eetlust van Ria begon echter wel weer op gang te komen en dat is na een gripe toch weer een teken van herstel. Overdag twee bolletjes met kaas en ’s avonds Rösti en een smoothie toe. Ria vond het ook weer lekker ruiken. Toch wel enigszins bezorgd gingen we naar bed en helaas was het weer raak.

Vanochtend werd ik om een uur of half vijf wakker en toen zat Ria weer op de rand van het bed. Het liggen was te pijnlijk en benauwend. Uiteindelijk hebben we rond een uur of vijf dan toch maar de dienstdoende huisarts gebeld. Nadat die het verhaal had aangehoord, wilde ze Ria toch graag zien. We hebben ons aangekleed en snel wat spulletjes gepakt. De meiden even wakker gemaakt om te zeggen dat we met mama toch even naar de dokter gingen. We zouden bellen als we meer wisten.

Bij de huisarts aangekomen bleek al snel dat het niet goed zat. Ria’s hartslag was veel te hoog en de bloeddruk en het HB waren veel te laag. Dat laatste was extra zuur. Van de week kregen we namelijk een brief van de trombosedienst dat ze juist het buisje voor het bepalen van het HB gehalte waren “vergeten” en dat we daar zo snel mogelijk opnieuw een buisje bloed voor moesten laten afnemen. Wat als … het buisje wel was geprikt en ze hadden vorige week dinsdag al gezien dat het HB veel te laag was. Wellicht was Ria dan al veel eerder doorverwezen naar het ziekenhuis en had ze zich de afgelopen dagen niet zo lamlendig hoeven voelen. Maar ja … vooruit kijken maar weer. Achteraf kun je een koe in zijn kont kijken. We moeten ons op de toekomst richten en niet op het verleden.

Van de huisartsenpost gingen we dus door naar de eerste hart hulp. Daar werd Ria aangesloten op de monitor en was duidelijk te zien dat het niet lekker zat. Een hartslag van 180 is echt niet oké als je rustig op bed ligt! En dan ook nog onregelmatig. Daar voel je je vanzelf wel lamlendig van! Uiteraard werden weer de nodige een buisje bloed afgenomen voor nader onderzoek. Toen was het wachten op de cardioloog en de uitslag van het bloedonderzoek. Ondertussen was de moeder van Ria naar het ziekenhuis gekomen zodat ik de meiden kon gaan ophalen in Veenendaal. Die heb ik vervolgens naar Ria’s vader gebracht en daarna ben ik weer naar Ria teruggegaan.

Om circa 10.30 uur kwam de cardioloog komt langs. Het verhaal aangehoord hebbende vroeg hij waarom we niet eerder aan de bel hadden getrokken. Dan denk je ook bij je zelf: “We zijn vorige week vrijdag nog bij de huisarts geweest en toen was het hartritme nog prima. En de uitslagen van het bloed waren dinsdag op zich ook goed (maar toe wisten we nog niet dat het HB vergeten was). Ook de huisarts die de uitslag van het bloedonderzoek had, dacht dat het een griep was waardoor Ria’s conditie zo achteruit was gegaan. Maar … een volgende keer zullen we veel sneller aan de bel trekken. De cardioloog vertelde dat met behulp van een cardioversie zou worden geprobeerd het hart weer in een normaal ritme te krijgen. De kans op succes zou niet zo groot zijn omdat het HB zo laag is. Dat kan zelfs één van de oorzaken van de hartritme stoornissen zijn. Wat nog wel een raadsel is, is waarom het HB zo laag is. Tevens is de leverfunctie niet helemaal wat die hoort te zijn. Dit moet verder onderzocht worden. Als de cardioversie niet zou lukken, zouden ze Ria eerst gaan oplappen (hoelang dat zou gaan duren was niet bekend) om het daarna nogmaals te proberen. Als je dat hoort, schieten gelijk allerlei gedachten door je hoofd van wederom een ziekenhuisopname. En daar zitten we natuurlijk niet op te wachten. Tot slot moest er nog gewacht worden op de anesthesist voor het roesje. We waren er al bang voor dat dat ook nog wel weer even zou gaan duren.

Op zich viel dat enorm mee. Om circa 10.45 werden Ria’s moeder en ik verzocht in de wachtruimte plaats te nemen omdat alles in gereedheid moest worden gebracht. Het ging dus een stuk sneller dan verwacht. Soms zit er dus toch ook nog wel eens iets mee.

Tegen 11.00 uur werden Ria’s moeder en ik weer opgehaald. De cardioversie was geslaagd. Het ritme was weer stabiel en met 85 a 86 slagen per minuut ook niet te hoog. Ria voelde zich ook gelijk een stuk lekkerder en zag al direct iets minder bleek. De benauwdheid is ook een stuk minder. Het zal dus zeker met elkaar te maken hebben gehad. De twee boterhammen die worden gebracht laat Ria zich goed smaken. Dat is uiteraard ook weer een goed teken. Om het HB wat op te krikken krijgt Ria een ijzerinfuus. De vloeistof ziet er raar uit. Het lijkt net of het in cola opgeloste roestige spijker zijn. Ondertussen ga ik naar de apotheek van het ziekenhuis om andere medicijnen tegen de hartritmestoornissen op te halen. Als ik terug ben, is het infuus al klaar. Nu maar afwachten of Ria er nog last van krijgt. Ria is namelijk allergisch voor staaltabletten en dus wellicht ook voor een ijzerinfuus. Als we later in de auto zitten op de weg terug naar huis, zien we inderdaad al wat uitslag in haar hals. We moeten afwachten of dat nog tot last gaat zijn.

Om circa 12.00 uur is alles klaar en mag Ria weer naar huis. Gelukkig maar!!! Ria moet een afspraak maken met een internist om te laten onderzoeken waarom het HB zo laag is en of er iets mis is met de lever. Zou ze dan stiekem af en toe toch een breezer nemen hahahahaha. We gaan op weg naar de meiden die bij Ria’s ouders zijn. Daar aangekomen eten we wat. Ook Ria neemt nog weer een broodje. Met de eetlust zit het dus wel weer snor. Helaas zal Ria wel denken, want als je niet eet val je automatisch wel wat af. Hoewel, dat is haar de afgelopen week ook niet gelukt. Ria houdt namelijk nog steeds wel wat vocht vast.

Als we om een uur of half twee thuis aankomen, gaat Ria lekker naar bed. Ze kan in één keer de trap weer oplopen. En de slaap kan ze nu wel vatten. Het is inmiddels half vijf geweest en ze ligt nog steeds lekker te slapen.

De afgelopen dagen waren echt niet leuk. Ria was down omdat het zo tegenzit. Het leek allemaal juist weer zo lekker ging. Begonnen met de revalidatie, weer een stukje gefietst. Maar de afgelopen dagen moest Ria halverwege de trap weer stoppen om op adem te komen. Het is wat dat betreft nog erger dan voor de operatie. Echt een enorme domper. Zelf zat ik er gisteren ook goed doorheen. Het is zo enorm frustrerend om niets te kunnen doen en de persoon die het allerliefst is zo te zien worstelen met zichzelf. De tranen schieten mij weer in de ogen. Het is ook vooral de twijfel die bij Ria naar boven komt. Waarom moet het allemaal zo. Sinds haar belijdenis heeft ze al heel wat ellende meegemaakt. Eerste het hartinfarct, toen de hartoperatie en nu weer dit. Dat is moeilijk om te begrijpen. Dat doet pijn. Heel veel pijn. Aan de andere kant is ze er iedere keer weer goed bovenop gekomen. Dat de cardioversie toch is geslaagd, ondanks dat de cardioloog had aangegeven dat er een grote kans was dat dat niet zo zou zijn, zien we maar als een signaal van boven dat Hij Ria echt niet is vergeten. En dat deed ook Ria weer heel goed.

Zo nu eerst mijn bril weer even schoonmaken, want ik zie niet meer wat ik aan het typen ben. Morgen gaan we een afspraak maken met de internist. Hopelijk kunnen we snel terecht. Daar gaan we in ieder geval wel op aandringen. De revalidatie die voor dinsdag en donderdag gepland staan bellen we morgen maar af. En naar school gaan woensdag zit er voor Ria nu ook niet in. Voor vandaag laat ik het hier even bij. We zijn gelukkig weer lekker thuis en we zien wel wat de toekomst ons gaat brengen. We zien het in ieder geval positief in. Zodra we weer wat meer weten, meld ik mij wel weer via de site.

Liefs,

Ria, Simon en de meiden

Ps.
Edwin, Diana en kids, jullie ook heel veel sterkte toegewenst. We waren er nog niet toe gekomen contact op te nemen, maar dat komt van de week wel. Wij zullen zeker ook voor jullie bidden.